سبک زندگی، چیزی نیست جز ظهور عملکرد انسان در عرصه زندگی که ابعاد مختلف فردی، اجتماعی و خانوادگی دارد. چنین ظهوری که در گرو مبانی فکری و عقیدتی است، در قالب اخلاق، فرهنگ، سیاست، اقتصاد و تمام امور مرتبط با حیات مادی و معنوی فرد، نمود مییابد و هویت افراد و جامعه را شکل میدهد.
یکی از ابعاد اجتماعی در اندیشه اسلامی و دیدگاه اولیای معصوم(ع) همسایهداری است که بخش مهمی از سبک زندگی مؤمنان را تشکیل میدهد. به جرأت میتوان گفت که هیچکدام از آیینهای دینی و اجتماعی، چنین تصویری را درباره سبک زندگی با همسایگان ارائه نکرده است. زندگی همسایگان با همه ویژگیهای کلی و جزئی که در کلام معصومین(ع) متجلی شده است، میتواند به صورت الگویی آشکار، هویت اجتماعی دین اسلام و مکتب تشیع را از دیگر آیینها، متمایز و ممتاز نماید.
اگر سبک زندگی را فصل مقوم هویت فردی و اجتماعی یک جامعه بدانیم با بررسی این نوع همزیستی اجتماعی میتوان برای آن، هویتی مستقل و متفاوت از رویکردهای دیگر درباره زندگی همسایگی در جوامع مختلف در نظر گرفت.
سیره معصومان(ع) بر این اساس به شکل خاصی بر اهمیت نوع زیست با همسایگان، تأکید دارد و بر آن اصرار میورزد. بر اساس تعالیم دینی، قوانینی را میتوان استخراج و عرضه کرد که با ایجاد سبک جدید همسایگی یعنی آپارتماننشینی منطبق باشد.
همسایگی به سبک آفتاب شامل مباحثی نظیر ویژگیها و معیارهای همسایگی، بایسته های اخلاقی، آثار و پیامدهای همسایه داری و همسایه آزاری، آسیب ها و راهکارهای لازم می باشد.
پژوهش حاضر در نظر دارد در قالب ۳ فصل، با رویکردی تحلیلی مسئله مزبور را بررسی و با پرداختن به برخی از مصادیق جزئی، دیدگاه اولیای دین(ع) را ارائه نماید.
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.